( Parvovirus ) ویروس پاروو چیست؟

پاروو یک بیماری ویروسی مسری است،به طور عمده بر سگها اثر می گذارد.به نظر می آید که منشاء آن بیماری پنلوکپنی در گربه است،که به صورت جهش یافته در سگها باعث پاروو می شود.بیماری بسیار مسری است و از سگ به سگ از طریق تماس مستقیم یا غیر مستقیم با مدفوع گسترش می یابد.در 91%موارد که رسیدگی دامپزشکی صورت نگرفته مرگ رخ می دهد.پاروو ویروس یک بیماری نسبتا جدید است که در اواخر1970ظاهر شده و برای اولین بار در1978به رسمیت شناخته شد.

علایم در دام می تواند کمتر از 3تا7روز خود را نشان دهد.نشانه ها شامل بی حالی،استفراغ،تب و اسهال(معمولا خونین) می شود.به طور کلی اولین نشانه بی حالی است.نشانه های ثانویه از دست دادن اشتها یا اسهال و به دنبال آن استفراغ است.به دلیل اسهال و کم شدن آب بدن تعادل الکترولیتی بر هم می ریزد که ممکن است سگ را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.عفونت های ثانویه نیز به دلیل ضعیف شدن سیستم ایمنی بوجود می آیند.با خروج خون از بدن حیوان دچار کم خونی شده و سطح گلبول های سفید خون کاهش می یابد،که این امر باعث ضعیفتر شدن سگ می شود.همه و یا هر کدام از این عوامل می تواند به شوک و مرگ منجر شود.

از طریق تست(ELISA)یا تست هماگلوتیناسیون و یا با (PCR)قابل تشخیص می باشد،گرچه در فرم روده ای ممکن است عفونت با ویروس کرونا اشتباه گرفته شود اما در فرم قلبی به دلیل علایم متمایز راحت تر قابل تشخیص است.

بقای حیوان بسته به زمان تشخیص،سن و میزان قدرت بیماری دارد.با توجه به آسیب شدید به روده و مغز استخوان آزمون پاروو باید سریعا صورت  گیرد و در صورت مثبت بودن درمان میبایست خیلی زود آغاز گردد.رسیدگی به موقع درصد بقا را افزایش می دهد.

درمان ایده آل شامل مایعات کریستالویید و یا کلویید بعنوان مثال(Hetastarch)تزریق ضد تهوع(ضد استفراغ)مانند(Maropitant)،متوکلوپرامید، dolasetron،اندانسترون و کلرپرازین و طیف گسترده تزریق آنتی بیوتیک مانند سفازولین/انروفلوکساسین،آمپی سیلین/انروفلوکساسین،مقدار مناسب از ویتامینهای ب کمپلکس،دکستروز و کلرید پتاسیم،دارو های ضد درد برای مقابله با ناراحتی های روده ناشی از ترار اسهال.آنتی بیوتیکها و مایعات از طریق زیر پوستی،عضلانی یا داخل وریدی تجویز می شوند.مایعات برای آّبرسانی در مقابله با کم آبی بدن به دلیل اسهال یا استفراغ نسبت به وزن دام و با توجه به سطح کم آبی بدن
بصورت وریدی تجویز شده و بسیار با اهمیت هستند

تزریق پلاسما خون از سگی که قبلا بیماری را از سر گذرانده می تواند به ایمنی سگ بیمار کمک کند.البته هیچگونه تحقیق نظارت شده در این باره صورت نگرفته است.آلبومین انسانی نیز میتواند به کمبود پروتیین در سگ کمک کند.

هنگامی که سگ شروع به غذا خوردن دوباره کرد،تزریق مایعات به تدریج گاهش داده شود و مواد غذایی خوش طعم به حیوان بدهبد.آنتی بیوتیک های خوراکی می تواند به بالا رفتن گلبول های سفید و ایمنی بدن کمک کند تا در مقابل عفونت های ثانویه مبارزه کند.توله ها با علایم کم می توانند در 2یا3 روز بهبود یابند،البته با تشخیص سریع و شروع درمان زود.با توجه به میزان بیماری و نوع درمان سگ ممکن است 5روز تا دوهفته بیار بماند.
(با این حال هیچ تضمینی مبینی بر زنده ماندن و درمان سگ وجود ندارد)

دو شکل از پاروو وجود دارد:روده و قلب.توله ها بسیار حساسند اما بیش از 80% از سگهای بالغ بدون هیچ مشکل و نشانه ای از بیماری به زندگی خود ادامه می دهند.

در بیماری شدید سگ ممکن است بدون درمان در عرض 48تا72 ساعت بمیرد.در شدت کمتر بیماری که بیشتر رایج است درصد مرگ و میر حدود10%است.در نژادهای خاص مانند:دوبرمن،رتوایلر،پیت بول تریر و نژادها با رنگ های مشکی-زرد بیشتر مستعد بیماری هستند.جالب اینجاست سگی که پاروو میگیرد معمولا بدلیل از دست دادن آب بدن و عفونتهای ثانویه جان خود را از دست می دهد نه خود ویروس پاروو.

بهترین راه برای پیشگیری واکسیناسیون می باشد.این ویروس بسیار مقاوم است،حتی دیده شده در مدفوع یا مواد آلی مانند خاک برای بیش از ده سال باقی می ماند.در دمای بسیار پایین و بالا زنده می ماند.تنها مواد ضد عفونی کننده خانگی سفید کننده می باشد.برای کشتن پاروو نسبت یک به ده سفید کننده و آب لازم است.

سگی که پاروو را گذرانده به مدت 3تا6هفته ناقل بیماری می باشد.